الم یعلم بِاَنَّ اللّه یری یعنی چه؟
الم یعلم بان اللّه یری یعنی چه؟
خداوند متعال در سوره علق آیه ۱۴، میفرماید: آیا او /انسان/ نمیداند که خداوند همه اعمالش را میبیند؟!
اصولاً انسان هر کاری را انجام دهد در پیشگاه خداوند است و عالم هستی محضر خداوند متعال بوده و چیزی از اعمال حتی نیتهای آدمی از او پنهان نیست،
و اگر کسی به این واقعیت توجه کند میتواند روی برنامه زندگیش تأثیرگذار باشد و انسان را از گناهان و معاصی باز دارد.
( ر.ک: نمونه، آیت اللّه مکارم شیرازی و دیگران، ج ۲۷، ص ۱۶۷ ـ ۱۶۸، دارالکتب الاسلامیه، تهران. )
پیامبر گرامی میفرماید:
اعبد اللّه کانک تراه فان لم تکن تراه فانه یراک
خدا را آن چنان عبادت کن که گویی او را میبینی و اگر تو او را نمیبینی او تو را به خوبی میبیند.
( بحارالانوار، علامه مجلسی; ج ۶۹، ص ۲۷۹، مؤسسه الوفأ، بیروت. )
علامه طباطبایی میگوید:
مراد به این علم (در آیه مذکور) آگهی و اطلاع بر طریق استلزام است
چون لازمه اعتقاد به این که خداوند خالق هر چیزی است، این اعتقاد میباشد که خداوند به هر چیزی عالم است
هر چند صاحب اعتقاد اول از اعتقاد دیگرش غافل باشد.
( ر.ک: المیزان، علامه طباطبایی; ج ۲۰، ص ۳۲۶، مؤسسه النشر الاسلامی. )
«الم یعلم بان اللَّه یَری»
این دنیا مجهز به دوربین مداربسته است انسانی که خود را در محضر الهی میبیند
نه‌تنها مرتکب گناه نمی‌شود، بلکه اندیشه و فکر گناه را نیز در ذهن خود نمی‌پروراند
خداوند متعال میفرماید: «أَلَمْ یَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ یَری»
شناخت و توجه به هر یک از اوصاف الهی، آثار تربیتی فراوانی را نیز با خود به همراه دارد.
از جمله این اوصاف، علم خداوند و احاطه دقیق پروردگار به اعمال بندگان است.
توجه به این حقیقت، سبب می‌شود تا انسان همواره خود را در محضر خالق خویش ببیند و از عملی که موجب ناخوشنودی وی می‌شود، دوری کند.
محضر خداوند
انسانی که خود را در محضر الهی میبیند، نه‌تنها مرتکب گناه نمی‌شود؛ بلکه اندیشه و فکر گناه را نیز در ذهن خود نمی‌پروراند.
اولیای الهی عالم را محضر خداوند می‌دانند و در محضر او از معصیت و گناه دوری می‌کنند.
رسول اکرم(ص) فرمودند:
«یا أباذر أعبد الله کأنک تراه، فان کنت لا تراه فانه یراک
اى ابوذر خداى را چنان عبادت کن که گویا او را می‌بینى. پس اگر تو او را نبینى او تو را میبیند».
صبر بر مصیبت
اگر انسان متوجه باشد که خداوند همه‌جا وجود دارد و در هر حالی شاهد و ناظر اعمال و کارهای اوست
دائماً مراقب کارهای خودش است.
انسان عارف، عالم را محضر خدا و او را شاهد، حاضر و ناظر بر جمیع امور می‌داند.
چنین اعتقادی، نه‌تنها مانع از انجام گناه و خلاف از انسان می‌شود؛ بلکه سبب آسان شدن تحمّل سختی‌ها و مصیبت‌ها نیز می‌شود.
