فلسفه یک رکوع و دو سجده در هر رکعت از نماز چیست؟

برای یافتن حضور قلب در نماز رعایت چند نکته ضروری است:

۱- همواره نمازها را اول وقت خواندن.

۲- مکان نماز خالی از صداها و اشیایی باشد که موجب جلب توجه است.

۳- تا جایی که ممکن است در مساجد و به جماعت نماز خواندن.

۴- پیش از نماز زمینههای روحی توجه به معبود را در خود فراهم ساختن از

طریق خواندن دعاهای هنگام وضو، اذان، اقامه و دیگر مستحبات قبل از نماز.

۵- مهمتر از همه بیرون راندن حب دنیا از نفس و دل را مملو از عشق الهی

ساختن است. زیرا خیال و اندیشه انسان همواره متوجه چیزی است که بدان

دلبستگی دارد چنانکه عاشق در همه حال به یاد معشوق است. پس انسان

دوستدار دنیا همیشه حتی در نماز ذهنش متوجه مسائل دنیوی است و آن که

جانش لبریز از عشق خداست در امور دنیوی نیز هیچ گاه فارغ از یاد او نمیشود و

به عبارتی هماره در نماز است.

۶- نکته دیگر آن که قوه خیال انسان چون چکاوکی است که اگر با زحمت

مداوم تربیت نشود هر آن از شاخی بر شاخ دیگر میجهد و قرار و آرامی ندارد.

از این رو انسان باید ابتدا بکوشد که در نماز از آن مواظبت نموده و آن را بیاد خدا

نگهدارد و هرگاه متوجه شد که از یاد خدا غافل گردیده بلافاصله آن را به جایگاه

اصلی برگرداند. چنانچه مدتی بر این عمل مداومت کند طایر خیال رام و مطیع

گشته و حضور دل و توجه به سوی خدا ملکه آن خواهد گشت.

۷- دانستن معانی عبارات نمازها، دعا و مطالعه در احوال معاد و … کمک

بسیاری میکند.

۸- مطالعه پیرامون احوال اولیا در نماز بسیار مناسب است و توصیه میشود

کتاب ((آداب الصلوه)) یا ((پرواز درملکوت)) امام خمینی را مطالعه فرمایید.

۹- خودداری از نگاه و توجه به چیزهای جلب کننده حواس. بهتر است در

حال قیام به مهر در حالت تشهد به دامن و در رکوع به پاها نگاه شود.

۱۰- سعی کنید اذکار و قرائات نماز را با طمانینه و با تدبر در محتوای آنها

بخوانید.