شمر چگونه شمر شد؟
شمر بن ذی الجوشن از طایفه بنی طلاب و از رؤسای هوازن است. نامش شَرحبیل و شمر لقب او است.
شمر در جنگ صفین همراه امیرالمؤمنین علی(ع) و در لشکر حضرت بود و سپس ساکن کوفه شد و به روایت حدیث پرداخت.
در واقعه کربلا شرکت کرد و در شمار قاتلین امام حسین(ع) در آمد و مرتکب جنایات بزرگ شد.
پس از شهادت امام حسین(ع) عبیدالله زیاد او را با سر امام (ع) به شام فرستاد و سپس به کوفه بازگشت.
قیام مختار
وقتی قیام مختار در کوفه پیش آمد، شمر از کوفه بیرون رفت.
مختار غلام خویش را با گروهی به طلب او فرستاد.
شمر غلام مختار را کشت و به کلتانیه از قریه های خوزستان رفت.
جمعی از سپاهیان مختار به سرکردگی ابوعمر به جنگ او رفتند. شمر در این نبرد کشته شد و بدن او را پیش سگان انداختند.
شمر از اوّل بد ذات و پست فطرت خلق نشد
همان گونه که دیدیم او اوّل جزو لشکریان علی(ع) بود
و بعد در کوفه روایت نقل می کرد، ولی بعداً به خاطر هواپرستی و ریاست طلبی بد عاقبت شد.
خداوند همه انسان ها را مختار خلق کرد و راه راست را که راه انبیاء است، نشان داد
و از پیروی شیطان و نفس اماره در کتاب های آسمانی خود و توسط پیامبران، مردم را بر حذر داشته است
تا هر کس بتواند با اختیار خود راه سعادت و بهشت را برود و یا راه جهنم و بدبختی را پیش گیرد.
شمر مانند سایر بدکاران مثل فرعون، نمرود، معاویه، صدام، بوش و … با اختیار خود راه جنایت را برگزید
تا به خیال خود در چند روز زندگی دنیا خوش بخت زندگی کند.
البته به آن نرسید.
انسان آزاد آفریده شده است
قرآن در مورد این که انسان آزاد و مختار خلق شد
و راه خوب و بد را به او نشادن دادند تا هر کس با اختیار خود مسیر خوش بختی و بدبختی را انتخاب نماید می فرماید:
ما انسان را به راه راست هدایت کردیم. او یا سپاسگزار است یا کفران می ورزد.
هر کس کار نیک کند، به سود او است و هر کس کار زشت انجام دهد، به زیان او است.
خداوند انسان را آفرید و خیر و شرش را به او الهام کرد.
آیا با شما عهد نکردم ای فرزندان آدم که شیطان را نپرستید که او برای شما دشمن آشکاری است؟!.
بنابراین شمر بن ذی الجوشن با اختیار، خودش را بدبخت کرد
همان گونه که حربن یزید ریاحی که تا صبح روز عاشورا از لشکریان عمر سعد بود
با تفکر در عاقبت کار راه شهادت را برگزید و خود را به حضور امام حسین(ع) رسانید و در رکاب حضرت شهید شد و به سعادت ابدی رسید.
______________
منبع
[۱] جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، ص ۲۵۶، ماده شمر بن ذی الجوشن؛ مصطفی حسینی دشتی معارف و معاریف، ج ۶، ص ۵۴۳، ماده شمر.
