از آنجا که انسان نیازمند دوستی با دیگران است آیا به قاعده و ضابطه هم نیازمند است؟

ایجاد رابطه حسنه با دیگران مورد اهتمام دین است و پیامبر اکرم((صلی الله علیه وآله))فرموده اند لاخیر فیمن لایألف و لایولف ; خیری ندارد، کسی که الفت نمی گیرد و نمی گذارد با او الفت بگیرند.

اما از آنجا که دوسیت، به داد و ستد اخلاقی می انجامد باید به گونه ای باشد که بعد از مدتی انگشت حسرت به دندان نگزیم. رفیق خوب آن است که ما را زیاد کند نه آنکه بر کاستی های ما بیفزاید.

آنجا که اسلام حتی برای دانشمندی که مزین به دانش است معیار نهاده و فرموده : العلم من یذکرکم الله روئته ; عالم کسی است که دیدن او خدا را به یاد تو آورد و رغبت به خیر درا در شما برانگیزد… پس دیگر دوستی با دیگران جای خود دارد.

به صرف یک عنوان خوب نمی توان از قانونهای حاکم بر آن فرار کرد.