امام حسین علیه السلام؛ شفیع یوم الورود

0 1,423

امام حسین علیه السلام؛ شفیع یوم الورود

بسم الله الرحمن الرحیم

شفاعت در لغت به معنای در کنار هم قرار گرفتن دو چیز یا دونفر به کار می‌رود و در اصطلاح به دو صورت استعمال شده است:

الف) در عرف مردم کوچه و بازار شفاعت به این گفته مى‏‌شود که شخص شفیع از موقعیت و شخصیت و نفوذ خود استفاده کرده و نظر شخص صاحب قدرتى را در مورد مجازات زیردستان خود عوض کند.

ب) در شرع مقدّس اسلام و در قرآن کریم و روایات اهل بیت شفاعت به این معناست که شخص شفاعت شونده موجباتى فراهم مى‏‌سازد که از یک وضع نامطلوب و درخور کیفر بیرون آمده و به وسیله ارتباط با شفیع، خود را در وضع مطلوبى قرار دهد که شایسته و مستحق بخشودگى گردد. ایمان به این نوع شفاعت در واقع یک مکتب عالى تربیت و وسیله اصلاح افراد گناهکار و آلوده، و بیدارى و آگاهى است. این معنای شفاعت بر محور دگرگونى و تغییر موضع” شفاعت شونده” دور مى‏‌زند.[۱]

یکی از شفیعان روز قیامت امام حسین بن علی (علیه السلام) است. ایشان بنا به فرمایش پیامبر رحمت(صلی الله علیه و اله و سلّم) کشتی نجات برای طوفان زدگان است لذا هم در دنیا دستگیری می‌کنند و هم در آخرت[۲]. در فراز پایانی زیارت عاشوراء می‌خوانیم:

«اللَّهُمَّ ارْزُقْنِی شَفَاعَهَ الْحُسَیْنِ یَوْمَ الْوُرُودِ وَ ثَبِّتْ لِی قَدَمَ صِدْقٍ عِنْدَکَ مَعَ الْحُسَیْنِ وَ أَصْحَابِ الْحُسَیْنِ الَّذِینَ بَذَلُوا مُهَجَهُمْ دُونَ الْحُسَیْنِ علیه السلام‏[۳]؛ خدای من، شفاعت حسین را در روز ورود نصیبم بدار و گام های حقیقی‌ام را همراه با امام حسین و یارانِ او که خونشان را فدای حسین کردند، در نزد خود ثابت و محکم بدار.»

مقصود از یوم الورود:

“ورود” در لغت به آمدن به سرچشمه و جای آب اطلاق می‌شود.[۴] و در اصطلاح “یوم الورود” به معنای روز قیامت است زیرا در این روز همه انسان‌ها به پیشگاه عدل الهی وارد می‌شوند و مورد حساب قرار خواهند گرفت.

شاید از این جهت به روز قیامت “یوم الورود” گفته شده که در ان روز همه انسان‌ها وارد جهنّم می‌شوند و غیر از مؤمنین نمی‌توانند از آن خارج شوند:

«و ان منکم الا وارد ها…ثم ننجی الذین اتقوا[مریم/۷۱]؛ و هیچ‌کس از شما باقی نمی‌ماند جز آنکه به دوزخ وارد می شود… سپس آنهایی که تقوا پیشه کردند را نجات خواهیم داد.» [۵]
البته درچند روایت از روز قیامت به “یوم الورود” تعبیر شده که به یک نمونه اشاره می‌شود:
«إِلَهِی! إِنْ لَمْ تَنَلْنَا یَدُ إِحْسَانِکَ یَوْمَ الْوُرُودِ، اخْتَلَطْنَا فِی الْجَزَاءِ بِذَوِی الْجُحُود[۶]؛ پروردگارا! اگر در روز ورود ما را به دست احسانِ خود نرسانی در پاداش با منکرین همراه می‌شویم(و تفاوتی با ایشان نمی‌کنیم).»

نکته پایانی:

شهید مطهرى در توضیح معنای شفاعت مى‎نویسد:
«… بسیارى از عوام مردم… مى‎پندارند که پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و امیرالمومنین (علیه السلام) و حضرت زهرا (سلام الله علیها) و ائمه اطهار خصوصا امام حسین (علیه‎السلام) متنفّذهایى هستند که در دستگاه خدا اعمال نفوذ مى‎کنند، اراده خدا را تغییر مى‎دهند و قانون را (نعوذبالله) نقض مى‎کنند…

اگر کسى گمان کند که تحصیل رضا و خشنودى خداى متعال راهى دارد و تحصیل رضا و خشنودى فرضا امام حسین (علیه‎السلام) راهى دیگر دارد و هر یک از این دو جداگانه ممکن است سعادت انسان را تامین کنند دچار ضلالت بزرگى شده است، در این پندار غلط چنین گفته مى‎شود که خدا با چیزهایى راضى مى‎شود و امام حسین (علیه‎السلام) با چیزهاى دیگر، خدا با انجام دادن واجبات مانند نماز، روزه، حج، جهاد، راستى، درستى و … و با ترک گناهان راضى مى‎گردد ولى (نعوذبالله) امام حسین (علیه‎السلام) با این کارها کارى ندارد رضاى او در این است که مثلا براى فرزند جوانش على اکبر گریه و یا لااقل تباکى کنیم، حساب امام حسین از حساب خدا جداست! به دنبال این تقسیم چنین نتیجه گرفته مى‌شود که تحصیل رضاى خدا دشوار است زیرا باید کارهاى زیادى را انجام داد تا او راضى گردد ولى تحصیل خشنودى امام حسین (علیه‎السلام) سهل است فقط گریه و سینه زدن و زمانى که خشنودى امام حسین (علیه‎السلام) حاصل گردد او در دستگاه خدا نفوذ دارد، شفاعت مى‎کند و کارها را درست مى‎کند… و گناهان هر چه باشد با یک فوت از بین مى رود! این چنین تصویرى از شفاعت نه تنها باطل و نادرست است بلکه شرک در ربوبیت است و به ساحت پاک امام حسین (علیه‎السلام) که بزرگترین افتخارش عبودیت خداست نیز اهانت است…» [۷]

به عقیده ایشان امام حسین شفیع کسانى است که از مکتب او هدایت یافته اند او شفیع کسانى نیست که مکتبش را وسیله گمراهى ساخته اند. در واقع شفاعت دارای ملاک شرعی خاصّی است که شخص مورد شفاعت باید دارای آن باشد و بدون حساب و کتاب کسی مورد شفاعت واقع نخواهد شد.

پی نوشت:
[۱]. تفسیر نمونه، ج‏۱، ص: ۲۲۵
[۲]. أنّه مکتوب عن یمین العرش أنّ الحسین علیه السلام مصباح الهدى‏: مدینه معاجز الأئمه الإثنی عشرج‏۴ص۵۱؛ منتخب الطریحی ص۲۰۳؛ مثیر الأحزان ص۴
[۳]. کامل الزیارات، النص، ص: ۱۷۹؛ کلیات مفاتیح الجنان ص۴۵۸
[۴]. فرهنگ ابجدی ص۹۷۱
[۵]. طهرانی، میرزا ابوالفضل،شفاء الصدور فی شرح زیارت العاشور، ج۲،ص۳۹۲.
[۶]. مناجات الهیات حضرت أمیر علیه السلام و ما نزل من القرآن فی علی علیه السلام، متن، ص: ۸
[۷]. عدل الهى ،ص۲۶۵ تا ص۲۷۱

اللهم صل علی محمد و ال محمد و عجل فرجهم

انواع شفاعت

ارسال یک پاسخ

توجه داشته باشید: آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

نظر شما پس از تایید مدیر منتشر خواهد شد.