طریقه نماز وحشت برای میت چگونه است؟
طریقه نماز وحشت برای میت چگونه است؟
در اولین شب پس از دفن میت مستحب است دو رکعت نماز بخوانید و ثواب آن را هدیه به میت کنید.{۱}
در روایت نبوی(ص) است که
«لا یأتی علی المیت ساعْ اشدّ من اول لیلْ فارحموا موتاکم بالصدقْ فان لم تجدوا فلیصل احدکم رکعتین»؛
هیچ زمانی بر میت سختتر از شب اول قبر او نیست، پس بر مردگان خود ترحم کنید
به صدقه دادن و اگر برایتان مقدور نیست، دو رکعت نماز (وحشت) بخوانید
کیفیت نماز وحشت
به نیت نماز لیلْ الدفن یا نمازوحشت بعد از تکبیرْ الاحرام در رکعت اول حمد و آیه الکرسی (تا «هم فیها خالدون)»
و در رکعت دوم حمد و ده بار اناانزلنا و بعد از سلام بگویید:
اللهم صل علی محمد و آل محمد وابعث ثوابها الی قبر فلان (به جای فلان اسم مرده را بگویید)
این نماز به گونه دیگری نیز بیان شده که کیفیت آن چنین است:
به نیت نماز وحشت پس از تکبیرْ الاحرام در رکعت اول یک حمد و دو «قل هو الله»
و در رکعت دوم یک بار حمد و ده بار الهکم التکاثر و پس از سلام میگویید:
اللهم صل علی محمد و آل محمد و ابعث ثوابها الی قبر فلان بن فلان (به جای فلان بن فلان نام میت و پدرش را میگویید).{۲}
و بهتر است نماز وحشت را در اول شب بخوانید.
در روایت است که وقتی این نماز را بخوانید خداوند همان ساعت هزار فرشته را به قبر او میفرستد
در حالی که هر کدام یک دست لباس و زیور بهشتی به همراه دارند و خداوند قبر او را وسیع میگرداند
تا روزی که در صور دمیده شود و به نماز گزار هم به تعداد آنچه خورشید بر آن تابیده، حسنه میبخشد و چهل درجه او را بالاتر میبرد.{۳}
در کتب فقهی اهل سنت در مورد نماز لیلْ الدفن سخنی به میان نیامده است.
ابن عابدین در کتاب ردّالمختار از قول شافعی و مالک نقل میکند که میت در عبادات بدنی از طرف بازماندگان بهره ای ندارد.
البته متأخرین از شافعیه با این نظر شافعی موافق نیستند و معتقدند ثواب اعمال خوب و عبادات به اموات نیز میرسد.
اما در خصوص نماز لیلْ الدفن غیر از البانی{۴} که فضیلت این نماز را منکر شده، فقهای اهلسنت سکوت نمودهاند/
______________________
پینوشت
[۱].عروْ الوثقی، ج ۲، ص ۱۲۶؛ مستمسک العروْ، ج ۴، ص ۲۶۳؛ جواهرالکلام، ج ۴، ص ۳۲۵/
[۲].مصباح کفعمی، ص ۲۸۵؛ وسائل الشیعه، ج ۸، باب ۴۴، از ابواب بقیْ الصلوات المندوبه/
[۳].فلاح السائل، ابن طاووس، ص ۸۶/
[۴].حاشیه رد المختار، ابن عابدین، ج ۲، ص ۲۶۴؛ احکام الجنائز، البانی، ص ۲۵۶/