حساسیت و دل نازک بودن بعضی از کودکان چه دلایلی دارد؟
حساسیت های کودکان
سوال کاربر: دختر بچه ۵ ساله ام خیلی دل نازک است زود گریه می کند با کمترین صدای بالای پدر و مادرش اشک می ریزد
در ضمن دختر ۷ ساله دیگرم این گونه نیست. دلیلش چیست و چه کارباید کرد؟
حساسیت زیاد در قبال محرکهای خارجی، مطلبی نیست که صرفا به مسأله دل نازک بودن مربوط باشد؛
بلکه به زمینه های قبلی نظیر الگوهای رفتاری والدین و نوع معیارها و ضوابطی که آنان برای فرزندان خود در نظر می گیرند، مربوط است.
والدین، در رفتار با یکدیگر و یا فرزندان خود از شیوه های بسیار متفاوت و بعضا متعارضی مدد می گیرند.
یکی از این شیوها، الگوی خانوادگی کمال طلب می باشد که به اتکای آن، والدین انتظاراتی مافوق طاقت از فرزندان دارند
و هیچگونه نقص و یا ضعفی را در فرزند نمی پذیرند.
در نظر آنان فرزند مطلوب، فردی است که باید در بیشتر موارد رئیس و اداره کننده بازی ها بوده و منزه از هرگونه شکست، غفلت، و افت تحصیلی باشد
و در صورت برخورد با چنین مواردی به شدت آن را محکوم می نمایند و معمولا در پذیرش عذر فرزندان، انعطاف ناپذیرند.
پیامد رفتار اشتباه والدین
اولین پیامد چنین روشی، آن است که فرزند، این حساسیت را به دیگران منتقل می نماید
و از دیگران انتظار ندارد که رفتاری بر خلاف الگوها و موازین ارائه شده مشاهده نماید و گریه کودک،
در واقع نشانه عجز و ناتوانی او از اصلاحات ضروری و اساسی در رفتار همسالان اوست.
البته برای این حساسیت ها و گریه های کودک، دلائل دیگری را هم می توان برشمرد؛
اما قبل از بیان آن دلائل از شما می خواهیم که به این مشکل فرزند خود حساسیت نشان ندهید.
این روحیه کودکان بین ۴ تا ۸ ساله است که با دوست خود ارتباط یکطرفه برقرار، و به راحتی قهر می کنند
یا نسبت به کوچکترین رفتار مخالف خواستشان از سوی والدین شروع به گریه و زاری می کنند.
لطفا الگوی خوبی باشید
برای ایجاد سازگاری، بکوشید خودتان الگوی خوبی باشید و با دوستانتان بی دلیل قطع رابطه نکنید.
خوردنی بیشتری را در اختیار فرزندتان بگذارید تا با دوست خود به صورت مشترک استفاده کند.
با بیانی نرم و در موقعیت های عاطفی برخورد خوب با دوست را به او بیاموزید
و ارزش دوست خوب را برایش تبیین کنید تا بداند برای انجام یک بازی لذت بخش، به دوستان خود نیاز دارد.
در صورت استمرار دوستی کودکتان از تشویق و تحسین او غافل نشوید.
علل عمده حساسیت های بی مورد کودکان:
۱. مراقبت های شدیدی که پدر و مادر و یا سایر افراد بزرگسال خانه بر کودک اعمال می کنند:
کودکی که تحت مراقبتهای وسواس گونه شدید قرار می گیرد اعتماد به نفس و خود باوری ندارد،
والدینی که در نجاست و طهارت کودک طرز لباس پوشیدن او وسواس بسیار به خرج می دهند کودک خود را نامتکی به خود بارمی آورند
و او همیشه هراس این را دارد که دیگران کار اورا ناقص ارزیابی کنند و او را مورد سرزنش قرار دهند.
۲. محدودیت شعاع فعالیتهای اجتماعی کودک و یا تک فرزند بودن او باعث می شود کودک نتواند رابطه خوبی با همسالان خود برقرار کند، و به اصطلاح لوس بار بیاید.
۳. ضعف ارتباطی والدین با کودکشان
علت دیگری که در اکثر مواقع دیده می شود پدر یا مادر به دلیل مشغله فراوان کاری
به خواسته های اولیه کودکشان که همانا یادگیری روشهای صحیح در فرایند اجتماعی شدن است قصور یا تقصیر می کنند.
لذا وقتی کودک وارد اجتماعی گسترده تر از خانه می شود نمی تواند با محیط جدید تعامل درستی داشته باشد.
توصیه ها:
۱. اجازه دهید که بچه با سایرین بازی کند و هیچگاه دخالت نزدیک در رفتار او با سایر بچه ها نکنید.
بگذارید خودش با تجربه و آزمایش و خطا با دوستان خود به وفاق برسد و مثلا تا اختلاف کوچکی با یکی پیدا کرد او را به داخل خانه برنگردانید.
۲.مهدکودک
حضور کودک شما در مهدکودک و یا مقطع پیش دبستانی روند اجتماعی شدن کودک شما را تسریع می کند
و عقب ماندگی های احتمالی او را در این ناحیه جبران می کند.
۳. پیشنهاد بعدی ما آموزش تدریجی چگونگی رفتار با غریبه ها به کودک است.
او را از غریبه ها نترسانید و نگویید که با غریبه ها صحبت نکن و جوابشان را نده و نگاه به آنها نکن
زیرا این توصیه ها باعث ترس بی مورد کودک از غریبه ها می شود مثلا بگویید که به غریبه ها سلام کن اما چیزی از آنها نگیر.
او را تشویق کنید که رفتاری دوستانه با سایرین داشته باشد، و با احترام به غریبه ها برای او الگوی رفتار دوستانه باشید.
۴. لازم است پیوسته با دید و بازخورد مثبت و سازنده به کودکتان نگاه کنید.
هر گونه احساس و نگرشی که ما نسبت به کودکان و نوجوانان داریم، بدون شک در رفتار فی ما بین تأثیر بسزایی خواهد داشت.
اگر احساس و نگرش ما نسبت به کودک مملو از ضعف و درماندگی او باشد،
منجر به رفتارهایی نظیر بی رغبتی و بی توجهی نسبت به او، یا حمایت بیش از حد از وی خواهد شد،
که در هر دو صورت کودک نمی تواند از حس ارزشمندی و اعتماد به نفس لازم برخوردار باشد.
۵. برای کودک خود تجارب خوشایندی از فعالیتهای مستقل و آزاد فراهم نمایید:
به آنها فرصت دهید تا با فعالیتهای مستقل، احساس مسؤولیت و مراقبت از خویشتن را بیابند.
برای این کار ایجاد انگیزههای لازم برای تحرک و فعالیتهای داوطلبانه بسیار حائز اهمیت است.
۶. تجارب موفقت آمیز کودکان و نوجوانان را افزایش دهید:
یکی از مهمترین عوامل ایجاد و تقویت حس اعتماد به نفس در کودکان و نوجوانان،
بویژه نوجوانان کمرو و یا ناموفق، فراوانی موفقیتهای آنها در انجام فعالیتهای مختلف می باشد.
به عبارت دیگر لازم است برنامه های آموزشی و فعالیتهایی که برای آنها پیشبینی می شود
بگونه ای تهیه و تنظیم گردد که با سعی و تلاشی که از خود نشان می دهند موفق به انجام آنها بشوند.
۷.مقایسه ممنوع
در پایان باز هم متذکر می شوم که کودک خود را به هیچ عنوان با دیگری مقایسه نکنید.
در عین حال که به او مشاوره و راهنمائی می دهید از دخالت در دعواهای او خودداری کنید.
اجازه بدهید که روی پای خودش بایستد.
منبع: مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی
